แนวข้อสอบ พรบ. ความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539

รัฐมนตรี ตามมาตรา 11 วรรคสอง ดังกล่าว

มาตรา 5 วรรคหนึ่ง ต้องฟ้องหน่วยงานของรัฐ จะฟ้องเจ้าหน้าที่ไม่ได้

มาตรา 10 วรรคสอง สิทธิเรียกร้องค่าสินไหมทดแทนจากเจ้าหน้าที่ซึ่งกระทำละเมิดต่อหน่วยงานของรัฐกรณีที่หน่วยงานเห็นว่าไม่ต้องรับผิด แต่กระทรวงการคลังเห็นว่าต้องรับผิดหรือรับผิดเพิ่มขึ้น มีกำหนดอายุความ 1 ปี นับแต่วันที่หน่วยงานของรัฐมีคำสั่งตามความเห็นของกระทรวงการคลัง

ข้อ 34 วรรคสอง แห่งระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยหลักเกณฑ์การปฏิบัติเกี่ยวกับความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539 ให้คิดดอกเบี้ยตามอัตราดอกเบี้ยผิดนัด นับแต่วันทำละเมิดจนถึงวันที่ชำระค่าสินไหมทดแทน

ผู้เสียหายจะใช้สิทธิเรียกร้องค่าสินไหมทดแทน โดยฟ้องคดีต่อศาล (มาตรา 5) หรือจะยื่นคำขอให้หน่วยงานของรัฐชดใช้ค่าสินไหมทดแทน (มาตรา 11) ก็ได้ ดังนี้

• การยื่นคำขอให้หน่วยงานของรัฐชดใช้ค่าสินไหมทดแทน ต้องกระทำภายใน 1 ปี นับแต่วันที่รู้ถึงการละเมิดและรู้ตัวผู้จะพึงต้องใช้ค่าสินไหมทดแทน แต่ไม่เกิน 10 ปี นับแต่วันทำละเมิด
• การฟ้องคดีต่อศาลยุติธรรม ต้องยื่นฟ้องภายใน 1 ปี นับแต่วันที่ผู้เสียหายรู้ถึงการละเมิดและรู้ตัวผู้จะพึงต้องใช้ค่าสินไหมทดแทน แต่ไม่เกิน 10 ปี นับแต่วันทำละเมิด
• การฟ้องคดีต่อศาลปกครอง ต้องยื่นฟ้องภายใน 1 ปี นับแต่วันที่รู้หรือควรรู้ถึงเหตุแห่งการฟ้องคดี แต่ไม่เกิน 10 ปี นับแต่วันที่มีเหตุแห่งการฟ้องคดี

15 พฤศจิกายน 2539 ระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีดังกล่าว ประกาศในราชกิจจานุเบกษาเมื่อวันที่ 15 พฤศจิกายน 2539

มาตรา 11 วรรคสอง ให้หน่วยงานของรัฐพิจารณาคําขอที่ได้รับตามวรรคหนึ่งให้แล้วเสร็จภายในหนึ่งร้อยแปดสิบวัน หากเรื่องใดไม่อาจพิจารณาได้ทันในกําหนดนั้นจะต้องรายงานปัญหาและอุปสรรคให้รัฐมนตรีเจ้าสังกัดหรือกํากับหรือควบคุมดูแลหน่วยงานของรัฐแห่งนั้นทราบและขออนุมัติขยายระยะเวลาออกไปได้แต่รัฐมนตรีดังกล่าวจะพิจารณาอนุมัติให้ขยายระยะเวลาให้อีกได้ไม่เกินหนึ่งร้อยแปดสิบวัน

ตามมาตรา 11

180 วัน ตามมาตรา 11 วรรคสอง “ให้หน่วยงานของรัฐพิจารณาคำขอที่ได้รับ.. ให้แล้วเสร็จภายใน 180 วัน หากเรื่องใดที่ไม่อาจพิจารณาได้ทันในกำหนดนั้น จะต้องรายงานปัญหาและอุปสรรคให้รัฐมนตรีเจ้าสังกัดหรือกำกับหรือควบคุมดูแลหน่วยงานของรัฐแห่งนั้นทราบ และขออนุมัติขยายระยะเวลาออกไปได้ แต่รัฐมนตรีดังกล่าวจะพิจารณาอนุมัติให้ขยายระยะเวลาให้อีกได้ไม่เกิน 180 วัน

15 พฤศจิกายน 2539 พระราชบัญญัติดังกล่าว ประกาศในราชกิจจานุเบกษาเมื่อวันที่ 14 พฤศจิกายน 2539 ซึ่งมาตรา 2 บัญญัติให้ใช้บังคับตั้งแต่วันถัดจากวันประกาศฯ เป็นต้นไป

7 วัน ตามข้อ 17 วรรคสอง แห่งระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีว่าด้วยหลักเกณฑ์การปฏิบัติเกี่ยวกับความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ พ.ศ. 2539

มาตรา 10 วรรคสอง สิทธิเรียกร้องค่าสินไหมทดแทนจากเจ้าหน้าที่ซึ่งกระทำละเมิดต่อหน่วยงานของรัฐกรณีทั่วไป มีกำหนดอายุความ 2 ปี นับแต่วันที่หน่วยงานของรัฐรู้ถึงการละเมิดและรู้ตัวเจ้าหน้าที่ผู้จะพึงต้องใช้ค่าสินไหมทดแทน

มาตรา 4 “หน่วยงานของรัฐ” …ให้หมายความรวมถึง หน่วยงานอื่นของรัฐที่มีพระราชกฤษฎีกากำหนดให้เป็นหน่วยงานของรัฐตามพระราชบัญญัตินี้ด้วย

มาตรา 9 สิทธิไล่เบี้ยมีกำหนด 1 ปี นับแต่วันที่ได้ใช้ค่าสินไหมทดแทนแก่ผู้เสียหาย

มาตรา 7 วรรคสอง ถ้าศาลพิพากษายกฟ้อง เพราะเหตุที่หน่วยงานของรัฐหรือเจ้าหน้าที่ที่ถูกฟ้องมิใช่ผู้ต้องรับผิด ให้ขยายอายุความฟ้องร้องผู้ที่ต้องรับผิดซึ่งมิได้ถูกเรียกเข้ามาในคดีออกไปถึง 6 เดือน นับแต่วันที่คำพิพากษานั้นถึงที่สุด

มาตรา 14 ให้นายกรัฐมนตรีรักษาการตามพระราชบัญญัตินี้

ระเบียบสำนักนายกรัฐมนตรีดังกล่าว ใช้บังคับตั้งแต่วันที่ 16 พฤศจิกายน 2539 เป็นต้นไป

ตามข้อ 5.1 ของประกาศกระทรวงการคลัง เรื่อง ความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ที่ไม่ต้องรายงานให้กระทรวงการคลังตรวจสอบ พ.ศ. 2562